باسلام خدمت شما بازدیدکنندگان گرامی وب سایت نظام مبله. همانطور که در بخش های گذشته مشاهده کردید بحثی پیرامون پیشرفت های تهران و اجاره آپارتمان مبله در تهران در عصر پهلوی ( رضاخان ) را بررسی کردیم. در این پست قصد داریم تا به ادامه این موضوع بپردازیم. از علاقه مندان دعوت میشود تا پایان ما را همراهی نمایند. همانطور که در بخش گذشته گفته شد رضاخان جهت توسعه و گستزش شهر تهران اقدام به تعریض معابر تهران کرد. کوچک بودن خیابانها و معابر شهر تهران به همراه وجود حصاری بلند و طولانی در اطراف شهر تهران سبب میشد تا داد و ستد و معاملات و همچنین گسترش شهر سازی و آپارتمان مبله در تهران کاهش پیدا کند. از این رو رضا خان تصمیم به تخریب این دیوار و حصار اطراف تهران گرفت و در سال 1311 به شکل رسمی آغاز تخریب این دیوار بود. سالها بعد خیابان کمردندی و عریضی که در اطراف تهران کشیده شده بود و رفت و آمد را به تمامی مناطق آسان تر میکرد و همچنین سبب رونق گرفتن اجاره آپارتمان مبله در تهران شده بود، جایگزین این دیوار بلند شد.   از جمله خیابانهای اصلی تهران که در آن دوران و پس از تخریب حصار اصلی تهران ایجاد شد میتوانیم از سمت شمال خیابان شاهرضا ( انقلاب )، از سمت شرق خیابان شهباز ( 17 شهریور کنونی )، از سمت غرب 30متری نظامی ( خیابان کارگر امروزی ) و از سمت جنوب نیز خیابان شوش تشکیل شده بودند. این خیابان ها جزو خیابانهای اصلی تهران محسوب میشدند، از این رو کرایه و اجاره آپارتمان مبله و همچنین خرید آپارتمان مبله در این مناطق با توجه به عبور و مرور فراوان گرانتر از سایر نقاط شهر تهران بود. تهران رفته رفته رو به پیشرفت و وسعت گرفتن گراییده شد و این تا جایی پیشرفت که مساحت تهران از مرز 46 کیلومتر مربع گذشت و این در مقایسه با دوران فتحعلی شاه قاجار 11 برابر و دوران ناصر الدین شاه 5 برابر افزایش را نشان میدهد. بطور کلی میتوان گفت نقشه راهبردی پیشرفت تهران از عصر پهلوی یعنی زمان رضا خان در وزارات داخله تهیه شد و کم کم باعث رشد و بهبود شهر تهران شد. تمامی بافت قدیمی و فرسوده شهر بطور کامل از بین رفت و جای آنرا بافتهای جدیدی گرفت. محله های خیلی جنوبی تهران که اجاره آپارتمان مبله در تهران در آنها از رونق افتاده بودند بطور کامل ویران شدند. از جمله ی مهمترین این مناطق میتوانیم به محله ی سنگلج که به شکل 100% ویران شد و بجای آن پارک شهر امروزی قرار داده شد اشاره نماییم.  

  به جرعت میتوان تهران را تا سال 1316 بعنوان یکی از بهترین و پیشرفته ترین شهرهای منطقه به شمار آورد که یک الگوی بسیار خوب و قوی برای کشورهای منطقه و سایر شهرها محسوب میشد. تا پایان حکومت رضاشاه و از ابتدای حکومت محمدرضا پهلوی، تهران به پیشرفت و گسترش خود ادامه میداد و کم کم با کاهش و افول روبرو شد. این افت و افول به دلیل ضعف در حکومت مرکزی بود که از اقتدار لازم جهت اداره ی امور کشور برخوردار نبود. این افت و افول تمامی زمینه ها را شامل میشد و از جمله مهمترین آنها میتوانیم به بازار تهران و همچنین بازار مسکن در تهران اشاره کنیم. بازار مسکل که در زمان رضا شاه رشد چشمگیری پیدا کرده بود و بویژه اجاره آپارتمان مبله در تهران گسترش چشمگیری نشان میداد، کم کم رنگ خود را باخت و از رونق آن بسیار زیاد کاسته شد. این روند و رویه تا سال 1357 ادامه پیدا کرد. در این سال تهران به یکی از مهمترین شهرهای بین المللی تبدیل شده بود. طبقه ی اشراف و درباریان خود را از مردم معمولی جدا کردند و محل زندگی خود را از میان شهر به قسمت شمالی شهر انتقال دادند. در قسمت میانی و جنوبی شهر مردم هنوز در آپارتمان مبله چه بصورت استیجاره ای و چه بصورت صاحب خانه زندگی میکردند و این درحالی بود که اشرافیان و درباریان در کاخ هایی با وسعت بسیار عظیم و بزرگ زندگی میکردند. این کوچ بزرگ که توسط درباریان و طبقه ثروتمند جامعه انجام شده بود، باعث بروز شکاف در میان مردم و تقسیم شهر به دو بخش شمالی و ثروتمند نشین و جنوبی و فقیر شد. محمدرضا شاه پهلوی قصد داشت منطقه ی شمالی تهران را با احداث یک شهر بین المللی به نام شهستان پهلوی به یک منطقه اشرافی که نمادی از اشرافی گری سران پهلوی بود تبدیل نماید که این خود باعث بروز شکاف بیشتری در میان طبقه متوسط و پایین جامعه در مقابل طبقه قوی تر میشد. طبق یک برنامه ی اصولی و شهرسازی شده تهران میبایست به 9 قطب شهری سازماندهی شده تقسیم میشد. این برنامه ریزی که از پایین رشته کوههای البرز و مابین شهرستان کرح در استان تهران و همچنین تهرانپارس محدود میشد، باید تا سال 1347 دارای خطوط مترو و اتوبانهای عریض به عنوان راههای مواصلاتی بین مناطق میشد. همچنین دستور داده شده بود شمال تهران و تپه های اطراف آن گل کاری و چمن کاری شوند تا محیطی زیباتر و با طراوت تری به شهر بخشیده شود.